Pielgrzym i konkurs

Jako wielki fan kofoli, w ostatni weekend pielgrzymowałem. Sęk w tym, że  najlepsza wersja tego napoju występuje w schroniskach więc chciał, nie chciał o góry trzeba było zahaczyć…

Szybki wypad łikendowy w piątek po pracy. O 23:30 meldujemy się w Białym Śladzie. Stare, dobrze znane kąty. Za bardzo nic się nie zmieniło, baner ciągle wisi. Gracie w lotka?

Dzień 1: Vyšné Hágy– Batizovské pleso - Sliezsky dom – Hrebienok - Zamkovského chata – Hrebienok

Miało być dalej, tzn. do Téryho, ale Tatry Słowackie, w pierwszy weekend po zimowym otwarciu szlaków przeżywały apogeum i o noclegu bez wcześniejszej rezerwacji można było pomarzyć. Na podłogę nie przyjmują. Na całe szczęście dla nas o przepełnionej Terynce dowiedzieliśmy się zupełnie przypadkowo ( wpadając na piątą tego dnia kofolę ) w Zamkowskim. Pogoda była wspaniała, zachmurzyło się dopiero dobrze popołudniu. Największa chmura wprost wisiała w kotle pomiędzy Łomnicą a Pośrednią Granią, czyli dokładnie tam gdzie znajduje się przepełnione tego dnia schronisko Téryho. Widoki nad Batyżowieckim Stawem „zrobiły” całą dzisiejszą wycieczkę. Koniec końców wróciliśmy tego dnia do Polski, do Małego Cichego.

Wycieczka zamknęła się dystansem 20 km, do góry: 1424 m, na dół: 1242 m.

Dzień 2: Miało być przejście z Terynki przez Lodową Przełęcz do Doliny Jaworowej. Z planów nici, więc kombinujemy nową trasę, ale najpierw idziemy na Zgorzelisko by zobaczyć wschód słońca. Niebo bezchmurne, wszędzie tylko nie nad naszym niedoszłym schroniskiem. Jednak jest jakaś sprawiedliwość na świecie.

A dzisiejsza „główna” wycieczka była bardzo krótka, widokowa, z dużą ilością ludzi po drodze. Kto pierwszy zgadnie gdzie to było i wymieni przynajmniej nazwy pięciu szczytów ze zdjęcia ma u mnie jeden kufel kofoli w dowolnie wybranym schronisku słowackim ( odpowiedzi można wstawiać w komentarzach ).

  
Drugiego dnia zaliczyliśmy 7 km, do góry: 355 m, na dół: 166 m.

Uczciwość

Informuje wszem i wobec, że Pan ( niestety nie znam nazwiska ) z Białego Śladu to uczciwy człowiek. Kolega Krzysztof zostawił na zewnątrz swój aparat fotograficzny i gdy już niecierpliwie chwytał sztućce w restauracji by w końcu wrzucić coś do żołądka, przypomniał sobie, że nie ma aparatu…Bardzo szybki telefon i na szczęście jest. Nikt go nie zabrał. Trochę dziwne, że gloryfikuje się takie postawy, ale w dzisiejszych czasach to gest prawie heroiczny…leży aparat i po prostu czeka na swojego właściciela. Brawo! 

Na koniec tradycyjna lustrzankowa słit focia z ronsi